ஆய்வுச் சுருக்கம்: மனிதன் உலகிற்கு வந்த நாளிலிருந்து தற்போது வரை, உணவு என்பது அவசியமும் தவிர்க்க முடியாததும் ஆக இருக்கிறது. உலகின் ஒவ்வொரு பகுதிக்கும் உணவு ஒரே மாதிரியானது அல்ல; அந்தந்த நாட்டின் காலநிலை மற்றும் மண்ணின் முதல் நான் உற்பத்தி ஆகும் உணவுகளின் பயன்பாடு மாறுபடும். சந்தைக்கேற்ப, உலகளாவிய உணவுகள் பரவலாக கிடைத்தாலும், மக்களிடம் உள்ள பாரம்பரிய உணவுப் பழக்கங்களை மாற்ற விரும்புவதில் குறைவாகவே இருக்கிறது. இதற்காக, உணவு முதலில் மனிதர்களால் அறிமுகம் செய்யப்பட்டபிறகு, அதன் அறுவடை, பாதுகாப்பு மற்றும் பல முறையில் சமைப்பதற்கு கட்டுமானமாக உருவானது. பல நூற்றாண்டுகளுக்கு முன்பு தான், மனிதர்களால் கெளிவான உணவுகளுக்கு மாறுபட்ட பாதுகாப்பு முறைகளைப் பயன்படுத்தினர். அன்றைய காலத்தில், பாதுகாக்கப்பட்ட உணவுகள் நீண்ட நாட்களுக்கும் கெடாமல் இருந்தன, மேலும் அவைகளை சேமிக்கவும் மற்றும் நீண்ட பயணங்களுக்கு எடுத்துச் செல்லவும் எளிதானதாக உள்ளன. அமீபா முதல் மனிதன் வரை, உலகில் உள்ள அனைத்து உயிர்களுக்கு உணவு என்பது உயிருக்கு எதிரானது. மனிதனின் நெருப்பைக் கண்டறிதல் சந்தர்ப்பத்தில், உணவின் தேவையும், புதிய உணவுகளை உருவாக்குவதும், மேலும் உணவுகளை விதவிதமாக சமைத்து அவற்றை மேம்படுத்துவதும் தொடர்ந்துகொண்டு வருகிறது. பண்டைய தமிழின் உணவுப் பழக்கங்களையும், அவற்றைப் பாதுகாக்கும் முறைகளையும் இலக்கியம் மற்றும் தொல்லியல் தரவுகள் அடிப்படையில் ஆராய்வதே இக்கட்டுரையின் நோக்கமாகும்.
