திருக்குறளிலும் நீதிநூல்களிலும் அறிவுடைமை பெறும் இடம்

The Significance of Wisdom in Thirukkural and Ethical Texts

Abstract

Wisdom (Arivudaimai) not only stands as an individual's greatest ornament but also serves as the fundamental cause for social recognition and elevation. This study comparatively examines the prominent position accorded to the noble quality of 'Wisdom' (Arivudaimai) and its multifaceted dimensions in the Tamil ethical literatures of the Post-Sangam period, namely Thirukkural and the Pathinen Kilkanakku ethical texts. It is substantiated with evidence that wisdom is not merely informational or educational knowledge; rather, it functions as a protective fortress (Kural 421) guarding sound thought, clear action, resolute determination, and unwavering righteousness. Ethical texts establish that wisdom transcends wealth, lineage, and birth, serving as a central force determining an individual's social and inner moral elevation (Naaladiyar 248). Specifically, this study elaborates on how wisdom acts as the root of righteousness through inner moral values such as self-restraint (Nanneyri 11), dispassion/non-attachment (Thirukadugam 29), and honour/dignity (Kural 969). This research confirms that in classical Tamil literature, wisdom is considered a supreme quality that excels in three dimensions: inner morality, protection, and social elevation.

அறிவுடைமை (Wisdom) என்பது ஒரு தனிமனிதனின் மிகச்சிறந்த அணிகலனாகத் திகழ்வதுடன் ¹, சமூக அங்கீகாரத்திற்கும் உயர்ச்சிக்கும் மூல காரணமாக அமைகிறது. இந்த ஆய்வு, சங்க மருவிய காலத்துத் தமிழ் அற இலக்கியங்களான திருக்குறள் மற்றும் பதினெண் கீழ்க்கணக்கு நீதிநூல்களில் 'அறிவுடைமை' என்ற உயர் பண்புக்கு வழங்கப்பட்டுள்ள முதன்மை இடத்தையும், அதன் பன்முகப் பரிமாணங்களையும் ஒப்பிட்டு ஆராய்கிறது. அறிவுடைமை என்பது வெறும் தகவல் அல்லது கல்வி அறிவு மட்டுமல்ல; அது நல்ல சிந்தனை, தெளிந்த செயல்பாடு, தீர்க்கமான உறுதிப்பாடு ¹, மற்றும் நிலையான அறநெறியைக் காக்கும் ஒரு பாதுகாப்பு அரணாகவும் (குறள் 421) ¹ திகழ்கிறது என்பதைச் சான்றுகளுடன் நிலைநிறுத்தப்படுகிறது. செல்வம், குலம், பிறப்பு ஆகியவற்றைக் கடந்து ஒருவரது சமூக, அக ஒழுக்க உயர்வை நிர்ணயிக்கும் மையச் சக்தியாக (நாலடியார் 248) ¹ அறிவு விளங்குவதை நீதிநூல்கள் நிறுவுகின்றன. குறிப்பாக, புலன் அடக்கம் (நன்னெறி 11), விரும்பாமை (திரிகடுகம் 29), மானம் (குறள் 969) ¹ போன்ற அக ஒழுக்க விழுமியங்களின் மூலமாக, அறிவுடைமை எவ்வாறு அறத்தின் வேராகச் செயல்படுகிறது என்பதை இவ்வாய்வு விரிவாக விவரிக்கிறது. இந்த ஆய்வு, தமிழ்ச் செவ்விலக்கியங்களில் அறிவுடைமை என்பது அக ஒழுக்கம், பாதுகாப்பு, சமூக உயர்வு ஆகிய மூன்று நிலைகளிலும் உச்சம் பெற்றுத் திகழும் உன்னதப் பண்பாகக் கருதப்படுவதை உறுதி செய்கிறது.